Ik had een heel leuk idee om mee te beginnen… maar ik heb er een rode streep doorheen gezet. Ik ga puur mijn baaldag van me afschrijven…
Vandaag had ik een supergaaf project voor ogen, een wijnkoeler met champagnefles. Een stapel voor 50 personen. Heerlijk op schema lag ik. Een dag van te voren mijn sugarveil mat bestreken en een schietgebedje gedaan. Dat schietgebedje had goed geholpen, mijn mat was goed droog en ik kon mijn kant dus prima gebruiken. Voor het eerst sinds lange tijd de taart uitgetekend, 4 lagen hoog waarvan de bovenste twee lagen de wijnkoeler zijn. Het eerste struikelblok. Ik wist wel hoe de bovenste lagen er uit moesten zien, maar wat ga ik doen met de onderste?
Geheel tegen mijn normale werkwijze in ben ik dus maar aan de bovenkant begonnen. Een wijnkoeler moest dat zijn waar een champagnefles in kom te staan. Tuurlijk… doe ik. Koeler netjes gesneden, afgesmeerd, geruime tijd in de koeling. Twee lagen taart, dus heel erg hoog. Netjes gestut, maar zoals een wijnkoeler loopt… taps gesneden. Ook het bekleden ging eigenlijk prima… niks mis mee.
Sugarveil op de laag er onder, oeh de taart is leuk!!!! Oud roze, een soort hoedendoos waar het kant uit komt. De onderste laag, ja, wijnrood, label er op…heel leuk!!!
Niks kan meer stuk, netjes op tijd klaar zodat ik in opperste ‘relaxheid’ de tassen van mijn meiden kan inpakken. Ze gaan naar opa en oma en morgen komen papa en mama ook! Heerlijk, hoppa, de taart gaat even in de koeling… laat het tromgeroffel maar komen… want nu komt de ontknoping. Helemaal in mijn nopjes zet ik de taart er in. Ik heb niet in de gaten dat de taart ietsje scheef staat.
Ik begin met opruimen. Dat is lekker, nog een uurtje voor mezelf straks. Oh wacht. Even nog iets met die taart doen. Ik doe de koelkast open en BOEM. De bovenste twee lagen liggen op de grond, een deuk in de derde laag. Alles was goed gestut, maar doordat de wijnkoeler erg taps was en scheef stond is hij gevallen!!!
Drie van de vier lagen zijn niet meer te redden en gaan zonder blikken of blozen de vuilbak in. Ik noem het een Lee Towers momentje. In een ver verleden had ik zijn taart gemaakt voor zijn 65e verjaardag. Alles aan die taart ging mis, maar net op tijd kwam deze aan in de tv studio. Snel kon ik nog aangeven dat de gouden microfoon NIET eetbaar was… ‘er zit oase in!’ Het eerste wat hij in zijn mond stopte was die microfoon…
